zapytał(a) o 13:29 Znacie jakieś super filmy o wężach albo coś w tym stylu ? Jak by co to już oglądałam Film *ANAKONDY* a więc dajcie inne filmy niż ten :))Proszę x ! To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź EKSPERTDean odpowiedział(a) o 13:41: Weże:Węże w samolocieWęże w pociąguAnakondaAnakondy: Polowanie na Krwawą OrchideęAnakondy:Krwawe śladyAnakonda 3:PotomstwoBoa z 2001 rokuBoa kontra PytonGrzechotnikiŻmijeBezlitośni zabójcyJad z 2005 roku- ale to horrorOraz:Pająki:Arachnid - pajęczyna śmierciAtak pająkówArachnofobiaPająki z 2000 rokuPająki 2 z 2001 rokuKrólestwo pajakówMrówki:Mrówki w samolociePszczoły:Śmiercionośny rójRójPlagaRekiny:Polowanie na rekinaPiekielna głębiaSzczękiOstatni rekinRekin w WenecjiRekiny grozyBestie z morzaBestie z morza powracająAtak rekinów: MegalodonRekiny - strefa śmierciOcean strachuNiebezpieczne wody – atak rekinów12 dni grozyBłękitny demonZabójcza głębiaMalibu-Atak rekinówShark SwarmKrwiożercze szczeki Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 13:30 Pająki:Krwiożercze pająkiLodowe pająkiRekiny:Rekin z bagienMegarekin kontra krokozaurusMalibu - Atak RekinówReszta może się powtórzyć także nie wypisuje ;D Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Informacje reżyseria: Mikkel Nørgaard scenariusz: Nikolaj Arcel gatunek: Thriller premiera: 24 kwietnia 2015 (Polska) Opis filmu „Zabójcy bażantów” to niepokojący thriller z motywem podwójnego zabójstwa rodzeństwa (bliźniaków). Sprawa zostaje wznowiona przez kopenhaską sekcję śledczą po tym, jak ojciec dzieci popełnił samobójstwo. Jest to druga adaptacja powieści Jussi Adler-Olsen z serii Q poprzednia z 2013 roku to „Kobieta w klatce”. Cała ekipa filmowa, reżyser Mikkel Nørgaard oraz aktorzy Nikolaj Lie Kaas oraz Fares Fares, wracają do na ekran kolejny raz. Obraz ten to podobnie jak poprzednia część, mroczna pozycja z typową skandynawską tajemnicą kryminalną w stylu noir, która łączy przeszłość z teraźniejszością, odkrywając, co naprawdę wydarzyło się w latach 90tych w jednej z najlepszych w kraju szkół z internatem. Silny i drażliwy Carl Mørck (Kaas) oraz jego kolega, Asad z Syrii (Fares Fares, który za swój występ otrzymał „duńskiego Oscara”), nadal starają uciekają z mokrej i bezprzyszłościowej piwnicy z kopenhaskiego komisariatu gdzie znajduje się ich sekcja. Koledzy z wyższych organów ścigania nazywają ich „Arabami i alkoholikami”, chociaż ich męska samotność jest przynajmniej w pewnym stopniu złagodzona przez przybycie nowej, rudowłosej sekretarz Rose (Johanne Louise Schmidt), która okazuje się być mniej delikatnym kwiatem, niż mogłoby sugerować jej nazwisko. Trio zaczyna badać sprawę rzekomo rozwiązaną 20 lat wcześniej po tym, jak były policjant odebrał sobie życie, w związku z pytaniem Mørcka o sprawę, która wiązała się z zabiciem dwójki nastolatków w połowie lat 90-tych. Miejscowy ćpun, którego rodzice byli bezrobotni, przyznał się w tym czasie, a następnie w jakiś sposób zmuszono go do wynajęcia najlepszego duńskiego prawnika Benta Kruma (Hansa Henrika Clemensena) który składa apelacje w jego sprawie i w końcu spędza tylko trzy lata w więzieniu, co przekonuje Mørcka, że coś jest nie w porządku z tą sprawą. Jedynym tropem trójki śledczych jest wezwanie, które zostało wysłane przez dziewczynę Kimmie (Sarah-Sofie Boussnina), która prawdopodobnie uczęszczała do niesławnej szkoły z internatem w pobliżu miejsca, gdzie zamordowano bliźniaków, choć nie była od dawna widziana, nawet przez bliskich krewnych. Adaptację ponownie została napisana całkiem wiernie w stosunku do oryginału przez Nikolaja Arcela, który zatrudnił współscenarzystę szwedzkich filmów z serii Milennium, Rasmusa Heisterberga. Podobnie jak „Kobieta w klatce”, film śledzi chronologiczne wydarzenia policyjnego śledztwa, a częste cofnięcia akcji do przeszłych wydarzeń wyjaśniają, co tak naprawdę się stało. Film ten to zgrabne połączenie kina pełnego przemocy i skandynawskiej szkoły z internatem. Fabuła ta natychmiast przywodzi na myśl „Zło” nominowane do szwedzkiego Oscara z 2004 roku, choć w odróżnieniu od tej produkcji, czy też poprzedniego filmu wydziału Q w reżyserii Nørgaarda, w tym wypadku techniczne aspekty filmu odznaczają się obfitym nasłonecznieniem i ciepłą kolorystyką kadrów, co wyraźnie kontrastuje z tym, co widzowie wiedzą, że stanie się z niektórymi postaciami. Oryginalny tytuł filmu, który w języku duńskim to „Fasandræberne”, sugeruje również powtarzający się motyw przewodni, a mianowicie temat polowania. Podobnie jak w „Polowaniu” Thomasa Vinterberga, jest to symbolika, która również mimo że jest dwuznaczna to jej dosłowne znaczenie wydaje się nie wyczerpywać w pełni tego zaskakującego wątku. Są jednak drobne skazy w dziele, które przynajmniej do czasu rozjaśnienia jego zagmatwanej fabuły, a zarazem trochę przesadzonego zakończenia, jest fachowo nakręcone i zagrane. Kaas ponownie zakotwiczył się w filmie jako twardy gliniarz, który przeważnie najpierw ma w zwyczaju strzelać a następnie dopiero zadawać pytania. Pięknie uwypuklona scena, w której tłumaczy uwięzionej kobiecie (Danica Curcic), dlaczego wykonuje swoją pracę. Oraz kilka krótkich spojrzeń na życie rodzinne Mørcka, a raczej jego brak. Mimo wszystko żyje on z nastoletnim pasierbem Jesperem (Anton Honik), humanizuje trochę postać Mørcka. Reszta obsady zdeycdowanie gra solidnie, lokalne duńskie gwiazdy Pilou Asbaek (Poncjusz Piłat w nadchodzącym remake’u Ben-Hura) i David Dencik robią wrażenie wyraźnie nadają całej produkcji surowego skandynawskiego sznytu który pokochali widzowie na całym świecie. Pozycja godna polecenia dla każdego, nawet osób które dopiero rozpoczynają przygodę z kinem duńskim. Nasza ocena dla filmu 8/10 InformacjeOpis filmuNasza ocena dla filmu

Zabójcza (Barely Lethal) - Megan od najmłodszych lat wychowuje się i uczy w tajnej szkole dla zawodowych zabójców. Nastolatka marzy o tym, aby znaleźć się w zwykłym świecie i wieść

Anna, dziewczynka, która została spłodzona tylko po to, by dostarczać “części zamiennych” dla swojej chorej na białaczkę siostry. Przez wiele lat kłuta gigantycznymi igłami, hospitalizowana, teraz ma oddać siostrze nerkę. I buntuje się. Znajduje prawnika, pozywa rodziców do sądu, chce zaprzestać ubezwłasnowolniania własnego ciała. Wiedząc, że bez operacji siostra po prostu umrze…Ciekawe? Jak najbardziej. Oryginalne? Owszem. Przełomowe? Kto wie… Idąc do kina na Bez mojej zgody, film Nicka Cassavetesa, liczyłem na coś mocnego. Dylematy moralne, poruszanie kwestii etycznych dotyczących współczesnej medycyny, atmosfera w rodzinie, w której dobro jednej osoby osiąga się kosztem drugiej… Spodziewałem się dusznego klimatu, wpakowania mnie przez reżysera w brudny labirynt bez wyjścia – gdzie nie ma dobrych rozwiązań, są tylko te złe i jeszcze gorsze. Melodramat miał tu być tylko tłem. W praktyce, nic prócz melodramatu właściwie w tym filmie nie ma. Cały główny (przynajmniej według materiałów promocyjnych) wątek zostaje tu sprowadzony do roli drugorzędnej. W ostatecznym rozrachunku nie ma on tak naprawdę większego znaczenia. Może jedynie zmusza do zastanowienia, dlaczego nie dało się z niego wycisnąć choćby połowy tego, co potencjalnie było możliwe. Szkoda, naprawdę sprawa sądowa, relacje w rodzinie po złożeniu pozwu i atmosfera w obliczu nieuchronnej śmierci starszej z sióstr, to tylko dodatek, który niby gdzieś tam przewija się w tle, ale tak naprawdę niewiele wnosi do fabuły. Tę niemal w całości wypełniają liczne retrospekcje – tworzona jest przed nami historia choroby Kate. No i właściwie zapis jej życia. Niestety za bardzo przypomina to wszelkie twory z cyklu “Okruchy życia”, “Prawdziwe historie”, “Prawdziwe okruchy” czy jak im tam. Wtorek czy środa, godzina 20:00 lub minimalnie później. Można w tym czasie prasować, obierać ziemniaki, a nawet czytać gazetę. Myśleć bowiem wiele nie trzeba – wszystko w tych filmach podane jest na talerzu. Łącznie z tytułem w stylu “Dowiem się, kto zgwałcił moją córkę”, “Kiedy przyjaźń okazuje się zabójcza” albo mój ulubiony: “Jestem chora na seks”. Oczywiście, Bez mojej zgody (hmm, tutaj też widać właściwie pewne podobieństwo…) jest filmem z wyższej półki. Ma bardzo dobrą obsadę, świetne, klimatyczne zdjęcia i niezłą ścieżkę dźwiękową. Ale gdyby rozebrać go na czynniki pierwsze i pozostawić tylko to, co najważniejsze, okazałoby się, że niewiele go od tych wtorkowo-środowych produkcji wpisyNaprawdę trudno przeboleć fakt, że mając tak dobry temat, reżyser poszedł po linii najmniejszego oporu. Jedynie na samym początku skupia się na Annie, która – cokolwiek by nie zrobiła – i tak zawsze będzie w cieniu siostry. Nikt nie dostrzega jej wewnętrznego dramatu. W tej rodzinie w ogóle niewiele się dostrzega poza chorującą na raka Kate. A życie biegnie i gdy w końcu znajdzie się czas na to, by przystanąć, może być już za późno. O tym zresztą w filmie nawet mowa, ale w monologu umierającej, wypowiedzianym niemal wprost do kamery. Trochę to zbyt łatwe jak na taką produkcję. Niestety, reżyser zapomina o Annie już po 10, może 15 minutach. Staje się ona dla niego nieistotna. Taka “postać-rekwizyt” – niby cały czas na ekranie, ale właściwie co z tego? I choć w końcówce wracamy do szeroko omawianego we wszelkich zapowiedziach procesu, jest on już tak naprawdę bez większego znaczenia. Brak w nim ciężaru emocjonalnego, po prostu “jest”. Nie ma szans na to, by wybrzmieć. Cały film bowiem i tak przysłania swoisty “dziennik choroby” starszej z więc, jak rodzice zauważają pierwsze zmiany chorobowe u Kate. Widzimy, jak dowiadują się, że żadne z nich nie może być dawcą. Jak ich córka przechodzi przez kolejne remisje i nawroty choroby. Jak źle znosi chemioterapię, jak marzy o podróżach, których nigdy nie odbędzie, wreszcie jak się zakochuje i idzie na swój jedyny w życiu bal… Samej historii trudno jest odmówić sporych rozmiarów ładunku emocjonalnego. Ten film – choć może w inny sposób niż tego oczekiwałem – wzrusza. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Nie daje jednak chyba do myślenia… Zdecydowanie zbyt często mamy tu do czynienia z tanim sentymentalizmem, sprawdzonymi reżyserskimi chwytami, mającymi wyciskać nam łzy i nic poza co parę minut oglądamy sceny kręcone w zwolnionym tempie przy taktach jakiejś pościelówy. Brat głównej bohaterki siedzi na dachu wieżowca z nogami spuszczonymi w dół, rozrzucając na wietrze strzępy portretu Kate; ten sam chłopak błąka się bez celu po nieznanej części miasta i obserwuje obcych mu ludzi; gdy Kate nie chce wychodzić z domu, jej matka goli sobie głowę i wspólnie wybierają się na miasto, robiąc zdjęcia z automatu i śmiejąc się do rozpuku; cała rodzina w milczeniu rozkoszuje się zachodem słońca na plaży, raz po raz wymieniając wymowne spojrzenia pełne miłości… I tak dalej, i tym podobne… Za dużo, panie Cassavetes, za dużo… Cierpiące dziecko, które czeka na niechybną śmierć, rodzina, która całe swoje życie podporządkowuje jednej sprawie i właściwie nie zna pojęcia “normalność”, poboczne wątki sędziny, która straciła córkę czy prawnika chorującego na epilepsję – to już jest przytłaczające, wzruszające, po prostu smutne. Doprawianie tego było zupełnie niepotrzebne – przez to chwilami mamy do czynienia z balansowaniem na granicy kiczu. ^{Zabójcza przyjaźń. A Killer Among Friends, USA 1991. Wstrząsająca historia matki, która po śmierci nastoletniej córki zaczyna opiekować się jej najlepszą przyjaciółką, Ellen. Wkrótce odkrywa jednak straszną prawdę o śmierci córki. Czas trwania: 115 minut, Gatunek: Film sensacyjny.} FilmThe Sand20151 godz. 24 min. {"id":"705268","linkUrl":"/film/Zab%C3%B3jcza+pla%C5%BCa-2015-705268","alt":"Zabójcza plaża","imgUrl":" nastolatków musi stawić czoła zabójczej plaży. Więcej Mniej {"tv":"/film/Zab%C3%B3jcza+pla%C5%BCa-2015-705268/tv","cinema":"/film/Zab%C3%B3jcza+pla%C5%BCa-2015-705268/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Podczas przerwy wiosennej grupa studentów udaje się na imprezę na plaży. Spokojna i beztroska zabawa zmienia się w koszmar, kiedy jeden z nich zostaje wciągnięty pod ziemię przez piasek. Zdezorientowani młodzi ludzie rozpaczliwie próbują znaleźć drogę do filmu powstały w Venturze (Kalifornia, USA).Zdjęcia do filmu trwały 12 dni. Ja jestem na tak, nie nudziłam się :D Mimo całej powagi sytuacji kilka razy po prostu płakałam ze śmiechu (szczególnie przy scenie, gdy przyjechał strażnik :P). Faktycznie największą wadą filmu są te okropne efekty specjalne - mogli sobie darować to świecące cudo na końcu - zepsuło cały efekt, te subtelne ... więcej Plaża użytkownik usuniętyPomysł może i w miarę świeży (bo na pewno nie oryginalny), ale wykonanie leży i byłoby nawet znośnie, gdyby nie te tandetne efekty CGI, szczególnie pod koniec. Film jest zrobiony w całości na poważnie, ale widząc co tam się dzieje, nie da się go traktować na serio. Wisienką jest głupie, proste, napisane na kolanie ... więcej Kurczę ten horrorek naprawdę miał ciekawy pomysł na siebie. Troszkę szkoda mi dwóch rzeczy. Po pierwsze tego, że nie dostał on większego budżetu. Można by było wykorzystać go na lepsze efekty CGI. Dzięki temu sceny śmierci byłyby bardziej efektowniejsze. Z kolei drugą rzeczą, która mi szkoda to ... więcej

Plaża Rosignano w Toskanii wygląda idyllicznie, jak wymarzona sceneria do zdjęć: biały piasek i mleczno-turkusowe morze. Ta piękna woda jest jednak zabójcza.

Potrzebujesz szybszego ładowania wideo? Załóż konto CDA Premium i nie trać czasu na wczytywanie. Aktywuj teraz, a 14 dni otrzymasz gratis! Aktywuj konto premium Dlaczego widzę ten komunikat? CDA nie limituje przepustowości oraz transferu danych. W godzinach wieczornych może zdarzyć się jednak, iż ilość użytkowników przekracza możliwości naszych serwerów wideo. Wówczas odbiór może być zakłócony, a plik wideo może ładować się dłużej niż opcji CDA Premium gwarantujemy, iż przepustowości i transferu nie braknie dla żadnego użytkownika. Zarejestruj swoje konto premium już teraz! Włącz dostęp do 10594 znakomitych filmów i seriali w mniej niż 2 minuty! Nowe, wygodne metody aktywacji. Komentarze do: Chłopaki nie płaczą (2000) Autoodtwarzanie następnego wideo Ostatnio komentowane:

ctgMxH. 348 269 188 463 496 239 186 58 411

zabójcza plaża caly film